Gisteravond zat ik terug te bladeren in mijn CV en realiseerde me dat toen ik in 1988 mijn eerste baan bij een grote multinational begon, het niet ondenkbaar was om daar ooit een veertigjarig jubileum te vieren. Niet vreemd want dat was mijn referentiekader. Life time employment was toen nog een begrip met inhoud. Vandaag de dag kijken we anders aan tegen werk en dienstverbanden.
De flexibilisering van de arbeidsmarkt heeft in de jaren 90 een enorme sprong gemaakt en inmiddels zijn begrippen als uitzenden en detacheren gemeengoed. Een ander voortvloeisel uit die flexibilisering is de ZZP'er, de ‘zelfstandige zonder personeel’. Er zijn er nu zo'n 800.000, waarvan het merendeel een minimaal inkomen weet te genereren. Natuurlijk zijn er succesverhalen van overtuigde professionals die zelf in staat zijn nieuwe opdrachten te genereren en er een goede boterham mee verdienen. Maar een substantieel deel van de mannen en vrouwen die zich inschrijven bij de Kamer van Koophandel blijkt ZZP'er tegen wil en dank te zijn.
Duidelijk is wel dat we anders aan moeten kijken tegen dienstverbanden. De gedachte van die vaste baan met alle zogenaamde zekerheden moeten we wellicht maar eens loslaten en gaan denken in series van kortere dienstverbanden, al dan niet bij eenzelfde werkgever.
Je hoeft geen ZZP'er te zijn om je dat te realiseren, organisaties zoals ‘fortyfivemore’ vullen die behoefte in met behulp van projectcontracten. Een arbeidsovereenkomst voor de duur van een project van waaruit je gedetacheerd wordt bij een opdrachtgever.
Het is mijn stellige overtuiging dat dit de weg is voor veel professionals van midden veertig en ouder om binnen hun vakgebied aan het werk te blijven. Het neemt in ieder geval een aantal van de drempels weg voor werkgevers die jou graag in dienst zouden nemen vanwege expertise en ervaring, maar op basis van leeftijd en andere criteria je geen dienstverband mogen aanbieden. Het werk moet immers wel gedaan worden!
Vervelend is wel dat de overheid dit aspect van flexibilisering tegenwerkt en ons allen kansen ontneemt, immers sinds 1 januari van dit jaar mag een werkgever nog maar drie tijdelijke contracten bieden binnen een tijdsbestek van twee jaar.
De flexibilisering van de arbeidsmarkt heeft in de jaren 90 een enorme sprong gemaakt en inmiddels zijn begrippen als uitzenden en detacheren gemeengoed. Een ander voortvloeisel uit die flexibilisering is de ZZP'er, de ‘zelfstandige zonder personeel’. Er zijn er nu zo'n 800.000, waarvan het merendeel een minimaal inkomen weet te genereren. Natuurlijk zijn er succesverhalen van overtuigde professionals die zelf in staat zijn nieuwe opdrachten te genereren en er een goede boterham mee verdienen. Maar een substantieel deel van de mannen en vrouwen die zich inschrijven bij de Kamer van Koophandel blijkt ZZP'er tegen wil en dank te zijn.
Duidelijk is wel dat we anders aan moeten kijken tegen dienstverbanden. De gedachte van die vaste baan met alle zogenaamde zekerheden moeten we wellicht maar eens loslaten en gaan denken in series van kortere dienstverbanden, al dan niet bij eenzelfde werkgever.
Je hoeft geen ZZP'er te zijn om je dat te realiseren, organisaties zoals ‘fortyfivemore’ vullen die behoefte in met behulp van projectcontracten. Een arbeidsovereenkomst voor de duur van een project van waaruit je gedetacheerd wordt bij een opdrachtgever.
Het is mijn stellige overtuiging dat dit de weg is voor veel professionals van midden veertig en ouder om binnen hun vakgebied aan het werk te blijven. Het neemt in ieder geval een aantal van de drempels weg voor werkgevers die jou graag in dienst zouden nemen vanwege expertise en ervaring, maar op basis van leeftijd en andere criteria je geen dienstverband mogen aanbieden. Het werk moet immers wel gedaan worden!
Vervelend is wel dat de overheid dit aspect van flexibilisering tegenwerkt en ons allen kansen ontneemt, immers sinds 1 januari van dit jaar mag een werkgever nog maar drie tijdelijke contracten bieden binnen een tijdsbestek van twee jaar.
RSS Feed